Bir dua ile başladı sözcükler.
Anı bölen bir tınıydı sadece.
Sevimsiz görünen ama bir o kadar
Yabancıydı zaman, sallanan adama.
Zeminsizlik hüküm sürerdi, en
Belirgin ve en sabit oydu.
Havanın sessizliğiyle ezilen ben,
Demirden bir avluda, ıslanmış ipte,
Sevimsiz gelen; kırık bir sandalyeye basamayan sen...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder