Uçardım elbet, uçardım tabii ki.
Adım mı atsaydım yürünmez kürede,
Düşse miydim hasırdan dikenli bir sepete?
Sarmal olmuş yumak yumak insan;
Devekuşu bile gömmüşken düşüncesini,
Ben ne bekleyeyim dervişe verilmeyeni.
Elbet olsaydı uçardım, zamanımı geçerdim.
Kalmazdı ne bir metre gerim, ne bir metre ilerilerim;
Kalemimin ucu kadar uçsuz olurum, bucaksız kalırım.
Kanadım; melek kanadım, kırık bile olsaydın,
Belki sıçrardım, düşer, kalkar yine oynardım.
Kuşlarla yarışı kaybeder, yarıştım diye gururlanırdım.
Yok kanadım, uçmayı da öğrenemedim.
Salt rüzgara talip, beklemedeyim.
Zamanım beni unutur ve ben kendi içimde boğulur giderim.
Ama penceremden geçen martı şimdi nerede...
Ne bileyim.
Ben gene düşlerim, düşlerim, düşerim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder