Hüznü satabildiğimde tanıştım onunla,
Bir dilek üfledi bana tuşların arasından.
Biri şarkı söylemeliydi kulis ardında.
İkimizde duyduk kaçışanların sesini.
Bir ordu az gelirdi paylaşılanların kalesini zapt etmeye.
Kalenin kulesinden aşağı bırakıldı kalbim.
Bin parçada çoğalana dek havada geçirdiği zaman,
Ve o tuhaf rüzgarın esişiyle günün aydınlanması…
Hayattan alamadıklarıyla bana bir ömür gibi gelen an,
Sonunda yere çarptı diyebilmeyi çok isterdim,
Ama kalbimde, ruhumda asılı durdu, kulenin tuğlalarına inat,
Yaşamaya meyilli ve çırpınmasından ibaret olan…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder