O kadar çok şey oldu ki çocuk, nereden anlatmaya başlarım bilemiyorum.
O karanlık odandan çıktığından beri öyle uzun uyudun ki çocuk, öldün sandım.
Tanrıların vardıya kendince oynadığın, kanatlarından sorumluydu hani biri; kanat takmasını bilirdin...
O tanrılar gerçekmiş çocuk, elin gerçekten kanar, kanadının tüyleri uçuşurmuş...
Ellerinde etin kalırmış, bıraktıklarında lime lime yere inermişin,
Sen kıvranırken yerde çocuk, onlar gülermiş ağız dolusu.
Birde bana dur demiştin, ben ikimize de yeterim, insanları severim, onları yenerim...
İşte onlar çocuk, onlar tanrı dediklerinmiş.
Elleri varmış almak için, döverlermiş etleri acımadıkça,
Dilleri varmış kemiksi, genede kimse tutamazmış aynaya bakmadıkça...
Sevimsizmiş çocuk, haklıymışsın,
Haykırmıştın, evet hatırlıyorum, bağırmıştın, sende ordaydın çocuk...
Gördün onları, duydun onları, korkmuştun çocuk hatırlasana...
Ağlamıştın yastığına, ıslandıkça yıkanmıştı kuş tüyü, kuşundan esirgenen özgürlükle...
Hatırladınmı çocuk ne yanmıştı canın, ne demişlerdi sana, ne söylemişlerdi,
Ne yapmışlardı çocuk konuşsana...
Anlatsana çocuk neden sustun gene, neredesin çocuk uyudun mu yine?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder